Duinrus - Juncus anceps

Naamgeving (Etymologie): Juncus komt van het Latijnse jungere (verbinden), omdat soorten van dit geslacht werden gebruikt als bind- en vlechtmateriaal.

Ondersoorten: Voorheen beschouwde men Alpenrus (Juncus alpinoarticulatus subsp. alpinoarticulatus) en Duinrus (Juncus alpinoarticulatus subsp. atricapillus) als twee ondersoorten. Beide ondersorten samen werden Rechte rus genoemd.

Wortels: Aan een vrij forse, enige millimeters dikke, kruipende wortelstok met gemiddeld 1-2 centimeter lange leden ontspringen rijen stengels.

gbif.org - CC BY 4.0	Naturalis Biodiversity Center - CC0-1.0
gbif.org - CC BY 4.0	Naturalis Biodiversity Center - CC0-1.0

Stengels: Rechtopstaand. De onderste takken van de bloeiwijze staan schuin rechtop. De stengels staan in rijen. De bloeistengels kunnen aan de voet al of niet omhuld zijn door een paar scheden zonder bladschijf.

Bladeren: De bladschijf is verdeeld in kamers door van buiten af zichtbare tussenschotten. Gemiddeld met drie volledige bladen.

© Biopix: JC Schou	Wouter Bol - CC BY-NC-ND 4.0
© Biopix: JC Schou	Gertjan van Noord - CC BY 4.0

Bloemen: Tweeslachtig. De bloeiwijze is meestal gedrongen en bestaat vaak uit twee delen met (25-)50-80 bloemhoofdjes (de onderste tak is meestal sterk verlengd en vertakt, zodat er twee bloeiwijzen boven elkaar lijken te staan). De bloemdekbladen (2-2½ mm) zijn donker roodbruin tot bruinzwart, alle ongeveer even lang. De buitenste zijn min of meer spits, de binnenste zijn stomp. De helmknoppen zijn 0,7-1 mm lang en de stijl is 0,5-0,8 mm lang.

Bas Kers- CC-BY-NC-SA-2.0	Gertjan van Noord - CC BY-ND 4.0
© Biopix: JC Schou	Hans Henrik Bruun - CC BY 4.0

Vruchten: Een doosvrucht. De vrucht (zonder de stijlrest) is meestal weinig langer dan het bloemdek. De vrucht is glanzend roodbruin tot zwart, met twintig tot vijfentwintig zaden. Eenzaadlobbig.

Erik van Dijk - CC BY-NC-ND 4.0	Erik van Dijk - CC BY-NC-ND 4.0
Vincent Stork - CC BY-NC-ND 4.0	Gertjan van Noord - CC BY 4.0

Bodem: Zonnige, vrij open plaatsen (pioniervegetatie) op natte, voedselarme tot matig voedselrijke, basische, kalkhoudende zandgrond. Ook op brakke grond, maar wel met aanvoer van zoet water.

Groeiplaatsen: Zeeduinen (jonge duinvalleien, randen van strandvlakten, de grens van strandvlakten met duinruggen en drooggevallen zandplaten in voormalige zeearmen), moerassen (kalkmoerassen), soms op opgespoten grondvlakten en in karrensporen.

Wereld: Langs de West-Europese kust, van de Scheldemond tot in Zuid-Zweden. Niet in Groot-Brittannië. Elders nog een paar vindplaatsen, o.a. in Frankrijk (langs de Atlantische Oceaan) en langs de kusten van het westelijke deel van de Middelandse Zee.

Nederland: Vrij algemeen op de Waddeneilanden en in het Lauwersmeergebied en vrij zeldzaam in de duinen tussen Den Helder en Schouwen. Elders zeer zeldzaam.

Rechte rus

Flora Batava, deel 17, Jan Kops en F.W. van Eeden (1885)	Naturalis Biodiversity Center, Leiden
Deutschlands flora, deel 16, J. Sturm, J.W. Sturm (1835-1837)	Atlas der Alpenflora, Anton Hartinger (1882)
Juncus atricapillus var. sparsiflorius Flora Danica, Georg Christian Oeder e.a. (1761-1883)

Bas Kers - CC-BY-NC-SA-2.0	Bas Kers - CC-BY-NC-SA-2.0
Bas Kers - CC-BY-NC-SA-2.0	Erik Simons - CC BY 4.0

Bas Kers - CC-BY-NC-SA-2.0	Inger Vedel - CC BY 4.0
Erik van Dijk - CC BY-NC-ND 4.0	Ward Langeraert - CC BY 4.0

	Wilde planten in Nederland en België